ارزیابی اصول و معیارهای توزیع تراکم شهری در ایران و ارائه ی مدل توزیع تراکم در سطح شهر (نمونه ی موردی شهر رشت)

افزایش جمعیت شهرها و چگونگی اسکان آنها یکی از مشکلات شهرهای امروزی می باشد و با توجه به لزوم حفظ اراضی کشاورزی و طبیعی و همچنین کاهش هزینه های شهری، مسئله توزیع مطلوب تراکم جمعیتی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. توزیع مطلوب تراکم باعث توزیع مناسب جمعیت در سطح شهر می شود و از مشکلات ناشی از توزیع نامطلوب تراکم می کاهد و امکان استفاده بهینه از شرایط موجود را فراهم می نماید. لازمه این توزیع مطلوب بهره گیری از تمام امکانات و ظرفیتهای مناطق شهری می باشد که شامل ترافیک، تاسیسات، گرایشات مردمی، قیمت زمین و عوامل متعدد دیگر نیز تأثیر گذارند. برای بکار بردن این شاخصها، نیاز به روش تصمیم گیری چند معیاره می باشد تا بتوان این شاخصها را برای توزیع تراکم جمعیتی در نظر گرفت. بنابراین در این تحقیق به بررسی نحوه ی توزیع تراکم در ایران و چگونگی استفاده از روشهای توزیع تراکم، پرداخته شده است. بدین منظور10 شهر از شهرهای کشور در 5 دسته و هر دسته شامل 2 شهر بررسی شد. دسته ی اول شامل شهرهای بالای یک میلیون نفر جمعیت، دسته ی دوم شهرهای بین500 هزار تا یک میلیون نفر جمعیت، دسته ی سوم شهرهای بین 200 تا 500 هزار نفر جمعیت، دسته ی چهارم شهرهای زیر 200 هزار نفر جمعیت و دسته ی پنجم شهرهای جدید می باشند. سپس روشهای مختلف موجود برای توزیع تراکم بررسی شدند و روش تحلیل سلسله مراتبی به عنوان روش توزیع تراکم مطلوب انتخاب شد و از این روش در شهر رشت به عنوان نمونه استفاده شد و تراکم جمعیتی شهر را در 8 هسته توزیع شد و مشخص گردید که تراکم در ناحیه شمال شهر و هسته شماره 10 (یخسازی) باید از بیشترین تراکم ، برخوردار شدند و هسته 12 (شمال شرقی) و هسته شماره 8 منطقه نزدیک به کمربندی شهر باید از کمترین تراکم جمعیتی، برخوردار شدند.